Τα φυλλοβόλα οπωροφόρα (μηλιά, κερασιά, δαμασκηνιά, βερικοκιά, ροδακινιά, ροδιά) καθώς και τα ακρόδρυα (καρυδιά, αμυγδαλιά, φυστικιά) έχουν αναπτύξει φυσικό μηχανισμό αντοχής στις αντίξοες χειμερινές καιρικές συνθήκες και τις κυρίως στις χαμηλές θερμοκρασίες, και αυτός είναι ο λήθαργος των οφθαλμών. Ο λήθαργος ξεκινά με την πτώση των φύλλων και διαρκεί μέχρι την έκπτυξη των οφθαλμών την άνοιξη.
Η μείωση του μήκους της ημέρας κατά τα τέλη του φθινοπώρου δίνει το έναυσμα να σταματήσει η βλάστηση. Τα δένδρα για να καταλάβουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή που πρέπει να βγουν από τον λήθαργο έχουν έναν μηχανισμό «μέτρησης» των θερμοκρασιών. Ο λήθαργος των οφθαλμών χωρίζεται σε δυο μέρη. Κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους, τα δένδρα αντιλαμβάνονται το χρονικό διάστημα και την ένταση του κρύου. Κατά την διάρκεια του δεύτερου μέρους, τα δένδρα περνούν μια περίοδο εξόδου από το λήθαργο και απαιτούν υψηλότερες θερμοκρασίες.
Η μη κάλυψη των απαιτήσεων των οφθαλμών σε ψύχος μπορεί να οδηγήσει σε μείωση και υποβάθμιση της παραγωγής καρπών, ακόμα και σε εγκατάλειψη μιας καλλιέργειας. Σημαντικό είναι οι παραγωγοί και οι γεωπόνοι να γνωρίζουν τις απαιτήσεις σε ψύχος των ποικιλιών που καλλιεργούνται στην κάθε περιοχή και να εφαρμόζονται τα κατάλληλα καλλιεργητικά μέτρα ή ψεκασμοί σε περιόδους ελλιπούς ψύχους.
Στην αντίθετη περίπτωση, σε περιοχές με έντονο ψύχος μπορεί να προκληθεί πρωίμιση της παραγωγής με την εφαρμογή ψεκασμών με χημικές ουσίες εάν εφαρμοστεί στον κατάλληλο χρόνο.
