Το κάθε δέντρο φιστικιάς έχει υπολογιστεί ότι βγάζει κατά μέσο όρο περίπου 50 kg καρπών, δηλαδή περίπου 25.000 κομμάτια κάθε χρόνο. Το κέλυφος του φιστικιού έχει φυσικό μπεζ χρώμα, αλλά πλέον σπάνια βάφεται κόκκινο ή πράσινο για εμπορικούς σκοπούς.

Αρχικά, η βαφή εφαρμόστηκε από τους εισαγωγείς για να αποκρύψουν τους λεκέδες στα κελύφη που προκλήθηκαν από τη συλλογή των σπόρων με το χέρι. Τα περισσότερα φιστίκια συλλέγονται πλέον με ειδικό μηχάνημα και τα κελύφη παραμένουν μη χρωματισμένα, καθιστώντας τη βαφή πλέον περιττή.

Μετά την φύτευση χρειάζονται περίπου επτά έως δέκα χρόνια για να επιτευχθούν υψηλά επίπεδα παραγωγής. Η παραγωγή είναι εναλλασσόμενη, δηλαδή η συγκομιδή είναι βαρύτερη σε εναλλασσόμενα έτη. Η μέγιστη παραγωγή επιτυγχάνεται στα 20 περίπου χρόνια.

Τα δέντρα συνήθως κλαδεύονται σε τέτοιο μέγεθος που να διευκολύνεται η συγκομιδή. Ένα αρσενικό δέντρο παράγει αρκετή γύρη για οκτώ έως δώδεκα θηλυκά δέντρα. Η συγκομιδή τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στην Ελλάδα συχνά επιτυγχάνεται με τη χρήση ειδικού μηχανήματος που αναταράσσει τους καρπούς στο δέντρο.

Μετά τη συγκομιδή, το καθάρισμα και το στέγνωμα, τα φιστίκια ταξινομούνται ανάλογα με το εάν το κέλυφός τους έχει ανοίξει, σε ανοιχτού «στόματος» και κλειστού «στόματος».

Τέλος, η ξήρανση στον ήλιο έχει βρεθεί ότι είναι η καλύτερη μέθοδος ξήρανσης για τους καρπούς, οι οποίοι στη συνέχεια ψήνονται ή υφίστανται επεξεργασία από ειδικά μηχανήματα για την εξαγωγή του εδώδιμου τμήματος του κελυφωτού φιστικιού.