Το αβοκάντο (Persea americana) είναι αειθαλές, μεγάλο έως 20 m ύψος δέντρο, συνήθως πλαγιόκλαδο με πράσινους βλαστούς που σπάζουν εύκολα. Είναι επιπολαιόριζο με αποτέλεσμα η μηχανική κατεργασία του εδάφους για την αντιμετώπιση των ζιζανίων να καταστρέφει μεγάλομέρος του ριζικού συστήματος. Έχει 2 – 5 κύματα βλάστησης ετησίως δίνοντας λαίμαργους, ταχυφυείς, μέσου μεγέθους και μικρού μεγέθους (<3 εκατ.) βλαστούς.
Χαμηλές θερμοκρασίες (20ο C ημέρα, 15ο C νύκτα) προάγουν τη διαφοροποίηση των ανθοφόρων οφθαλμών. Έχει τέλειο άνθος με 3 σέπαλα και 3 όμοια πέταλα, 3 σειρές στημόνων χαρακτηριστικά τοποθετημένες και κάποιοι με νεκτάρια. Βρίσκεται ένα σε κάθε οφθαλμό ή ολόκληρη ταξιανθία στα πλάγια νεοεκπτυσσόμενου βλαστού. Το ίδιο άνθος ανοίγει για μισή ημέρα το πρωί σαν θηλυκό, κλείνει το μεσημέρι και το επόμενο απόγευμα ανοίγει σαν αρσενικό.
Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες στον κόσμο και Ελλάδα είναι: Fuerte (διασταύρωση Μεξικού x Γουατεμάλας), κύρια καλλιεργούμενη και στην Ελλάδα, και Hass (Γουατεμάλας). Επίσης σημαντικές για προώθηση διάφορες όψιμες (Gwen, Whitsell, LambHass) και οι Benik, Pinkerton.
Το φυτά του υποείδους Μεξικού είναι τα πιο ανθεκτικά στο ψύχος (παθαίνει ζημιά στους -4ο C). Απαιτούνται εδάφη τουλάχιστον ενός μέτρου βάθους ελαφρά έως μέτρια με χαμηλό ασβέστιο και υψηλή στράγγιση, pH 5-5,5. Η υπερβολική εδαφική υγρασία προκαλεί σηψιριζίες. Χρειάζεται υψηλή σχετική υγρασία την άνοιξη. Προκαλούνται μεγάλες ζημιές από ανέμους. Καθώς παράγει πολλή βιομάζα και σκιάζει έντονα το χώρο κάτω από την κόμη, η οργανική ουσία αυξάνεται και η ανάγκη αντιμετώπισης των ζιζανίων είναι ελάχιστη.
Πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό σποροφύτων. Ο σπόρος προέρχεται από μητρικά φυτά τύπου Μεξικού (Topa-Topa, Mexico, Mexicola) ή υποκείμενα ανθεκτικά στη φυτόφθορα (το μεγαλύτερο φυτοπαθολογικό πρόβλημα του αβοκάντο, το υποκείμενο Diuk και άλλα όχι στην Ελλάδα ακόμα), στις σηψιρριζίες ή στην πολλή υγρασία. Εγκεντρισμός με σχισμή (συνήθως) ή αγγλικός ή ενοφθαλμισμός όρθιο Τ.
Ο φυτευτικός συνδυασμός 7 m x 7 m είναι ο συνηθέστερος. Γενικά, πυκνές φυτεύσεις, 40-90 φυτά/στρέμμα πάνω σε σαμάρι έχουν αποτέλεσμα την καλύτερη αποστράγγιση και λιγότερες προσβολές από Φυτόφθορα. Συνήθως διαμορφώνεται σε κύπελλο με ελαφρύ κλάδεμα ετησίως για καλύτερο φωτισμό και αερισμό της κόμης. Η δακτυλίωση βραχιόνων ή κορμού εφαρμόζεται πολλές φορές για την αύξηση της καρπόδεσης και παραγωγής.
Δέντρα ηλικίας 10 ετών με μέτρια καρποφορία χρειάζονται ετησίως λίπανση περίπου με 1 kg άζωτο και 1 kg κάλιο σε τρεις δόσεις (έως 20-25 μονάδες Ν και λίγο περισσότερο Κ στο στρέμμα). Εναλλακτικά για κάθε τόνο φρούτων πρέπει να εφαρμόζονται 7 kg N, 1,5 kg P, 8 kg K, 3,5 kg Ca, 1,5 kg Mg , ενώ η άρδευση πρέπει να γίνεται μόνο με νερό χαμηλής αλατότητας (φυτό πολύ ευαίσθητο στα άλατα).
Ο καρπός παραμένει ανώριμος πάνω στο δέντρο ακόμη και αφού φτάσει το τελικό του μέγεθος για μήνες. Στην Ελλάδα η συγκομιδή της Fuerte γίνεται από Νοέμβριο έως Ιούνιο και της Hass από Μάρτιο έως Σεπτέμβριο. Ωριμάζει μόνο αφού συγκομιστεί ή ωριμάζει πολύ αργά σε συντήρηση σε χαμηλή θερμοκρασία (>7,5ο C).
Δεν έχει σοβαρούς εχθρούς και ασθένειες γι’ αυτό στα κατάλληλα μικροκλίματα με άφθονο καλό νερό μπορεί άνετα να καλλιεργηθεί και βιολογικά. Το αβοκάντο περιέχει 20-30% ακόρεστο κυρίως λίπος και πολλές φυτικές ίνες. Τρώγεται σαν λαχανικό σε σαλάτες μεάλλα λαχανικά ή σαν ορεκτικό με λεμόνι, αλάτι και κίτρινο τυρί. Επίσης γίνεται η γνωστή σάλτσα γκουακαμόλε (σε μίγμα με γιαούρτι και καρυκεύματα).
Πηγή: agrosimvoulos.gr
