Παρ’ όλη την τεχνολογική εξέλιξη στη γεωργική φαρμακολογία, ο χαλκός συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στη προστασία των καλλιεργειών από παθογόνους μικροοργανισμούς. Οι ψεκασμοί με χαλκούχα σκευάσματα είναι άκρως απαραίτητοι και πραγματοποιούνται στην δενδροκομία, μεταξύ της περιόδου πτώσης των φύλλων και φουσκώματος των ματιών. Καθώς έχει ξεκινήσει η πτώση των φύλλων στα πυρηνόκαρπα καλό θα ήταν να πραγματοποιηθεί ψεκασμός με χαλκούχα σκευάσματα.
1.Στο στάδιο 70% της πτώσης των φύλλων.
2.Πριν την έναρξη της βλάστησης.
Και οι δύο εφαρμογές θεωρούνται απαραίτητες, κυρίως σε πρώιμες ποικιλίες ροδακινιάς και νεκταρινιάς, βερικοκιάς, κερασιάς, δαμασκηνιάς ευαίσθητες στη μονίλια, σε υγρές περιοχές καθώς και σε καλλιέργειες που έχουν υποστεί ζημιές από χαλάζι.
Η περιεκτικότητα μεταλλικού χαλκού στα έτοιμα σκευάσματα κυμαίνεται από 15-50%. Η ποσότητα που χρησιμοποιούμε στα ψεκαστικά αιωρήματα είναι από 2.5-10kg./1.000lt. ανάλογα την καλλιέργεια, το στάδιο και το παθογόνο. Για διαλύματα που προορίζονται για επάλειψη κορμών ή για ριζοπότισμα, η αναλογία διαφοροποιείται στα 2-3kg/100lt.
Ο χαλκός είναι ανόργανο προστατευτικό μυκητοκτόνο με ευρεία χρήση σε πυρηνόκαρπα, γιγαντόκαρπα, ελιά και ακρόδρυα. Επίσης είναι πολύ σημαντικός διότι μπορεί να εφαρμοστεί στη βιολογική και συμβατική καλλιέργεια. Ο χαλκός στην γεωργία χρησιμοποιείται σε τέσσερις μορφές.
Βορδιγάλειος πολτός (Bordeaux mixture): είναι θειικός χαλκός σε συνδυασμό με υδροξείδιο του ασβεστίου. Είναι ιδιαίτερα φυτοτοξικός και χρησιμοποιείται μόνο το χειμώνα σε φυτά και δέντρα άνω των 2 ετών.
Υδροξείδιο του χαλκού (Copper hydroxide): είναι λιγότερο τοξικό και χρησιμοποιείται και την άνοιξη σε πολλές καλλιέργειες.
Οξυχλωριούχος χαλκός (Copper oxychloride): είναι ο λιγότερο τοξικός από τους υπόλοιπους δύο και πλέον χρησιμοποιείται για πλήθος ασθενειών ακόμα και το καλοκαίρι, σε μερικά είδη.
Οξείδιο του χαλκού (Copper oxide): δεν είναι συνηθισμένη μορφή, αλλά χρησιμοποιείτε σε αρκετές περιπτώσεις.
Ο τρόπος δράσεις του χαλκού είναι ο εξής: Τα σπόρια των μυκήτων καθώς βλαστάνουν εκκρίνουν όξινες ουσίες, και έτσι με την αλλαγή της οξύτητας ένα μέρος του χαλκού διαλυτοποιείται. Τα βλαστάνοντα σπόρια των μυκήτων προσλαμβάνουν ιόντα χαλκού, προκαλούν παραπέρα διάλυση χαλκού στο ίζημα και η συγκέντρωση ιόντων χαλκού στα σπόρια αυξάνει σε τοξικό επίπεδο καταστρέφοντάς τα με μετουσίωση των ενζύμων τους.
Γιάννης Διβανές
Γεωπόνος MSc
i-CON.SHARE
