Η ασθένεια του ρυζιού με το Ιαπωνικό όνομα Bakanae ή αλλιώς «ανόητος σπόρος», η οποία προκαλούσε μια αφύσικη επιμήκυνση του στελέχους του ρυζιού σε σχέση με την φυσιολογική ανάπτυξη με τελικό αποτέλεσμα το πλάγιασμα και τη νέκρωση του φυτού, ήταν γνωστή από την τις αρχές του 1800 μ.Χ. Το αίτιο για την εμφάνιση των συμπτωμάτων, ήταν η μόλυνση από τον ασκομύκητα Gibberella fujikuroi.

Το 1926 ο Κurosawa απέδειξε ότι εκχυλίσματα από το ασκομύκητα Gibberella fujikuroi προκαλούσε κιτρίνισμα των φύλλων και ασυνήθιστη επιμήκυνση του στελέχους στο ρύζι, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η ασθένεια Bakanae οφείλονταν στο μύκητα αυτό. Το 1930 ο Yabuta και Fiayashi απομόνωσαν την δραστική ουσία από το μύκητα  Gibberella fujikuroi και την ονόμασαν γιββερελλίνη. Το 1957 ο Macmillan και ο Suter απομονώσαν γιββερελλίνη προερχόμενη από ανώτερα φυτά, γεγονός που κινητοποίησε την επιστημονική ερευνητική κοινότητα για ανίχνευση και ταυτοποίηση περισσότερων γιββερελλινών, που σηματοδοτούσαν ένα πλήθος βιολογικών διεργασιών πέρα των είδη γνωστών επιδράσεων της αφύσικης επιμήκυνσης του στελέχους και του κιτρινίσματος των φύλλων.

Με την πάροδο του χρόνου και την ταυτοποίηση περισσότερων γιββερελλινών προερχόμενων είτε από μύκητες είτε από ανώτερα φυτά, ένα σύστημα ονοματοδόσιας θεσπίστηκε από τους Macmillan και Suter. Έτσι η πρώτη γιββερελλίνη ταυτοποιήθηκε , ως γιββερελλίνη Α1 ή GA₁, ενώ το γιββερελλικό οξύ ως γιββερελλίνη Α₃ ή GA₃. Μέχρι σήμερα έχουν ταυτοποιηθεί πάνω από 125 γιββερελλίνες (GA₁…GA₁₂₅), με τον αριθμό τους να αυξάνεται, καθώς μέχρι και σήμερα ταυτοποιούνται νέοι τύποι γιββερελλινών.