Ποιοι είναι οι τρόποι πολλαπλασιασμού Αρωματικών Φαρμακευτικών Φυτών και σε τι διαφέρουν μεταξύ τους; Ποιον τρόπο χρειάζεται το κάθε είδος φυτού;
Τα φυτά πού καλλιεργούνται έχουν όλα σχεδόν σπόρους. Για να πάρουμε καινούργια φυτά, σπέρνουμε συνήθως τούς σπόρους του είδους πού θέλουμε. Ένα φυτό για να παραχθεί σωστά χρειάζεται κάποιες απαραίτητες εργασίες αλλά και πολλαπλασιαστικό υλικό, το οποίο θα δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όταν θέλει κάποιος να καλλιεργήσει αρωματικά φαρμακευτικά φυτά, θα πρέπει να βρει το κατάλληλο πολλαπλασιαστικό υλικό, δηλαδή τις μεθόδους πολλαπλασιασμού του φυτού. Είναι μία βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει τόσο σωστή και επιτυχής εγκατάσταση, όσο και ικανοποιητική παραγωγή της καλλιέργειας.
Αυτό ισχύει για κάθε είδος φυτού, αλλά ιδιαίτερα γι’ αυτήν την κατηγορία.
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι πολλαπλασιασμού του υλικού, αλλά αυτός είναι ο πιο διαδεδομένος. Είναι ο μοναδικός που είναι εγγενής. Δηλαδή, είναι αποτέλεσμα ένωσης και των δύο φύλλων, που υπό κατάλληλες συνθήκες βλασταίνουν ένα νέο φυτό, το οποίο θα έχει στοιχεία και από τους δύο γονείς. Με σπόρο μπορούμε να επιτύχουμε πολλαπλασιασμό για όλα σχεδόν τα αρωματικά φαρμακευτικά φυτά, εκτός από τα υβρίδια της λεβάντας, τον κρόκο, τη μέντα και κάποιες ποικιλίες εστραγκόν.
Ο πολλαπλασιασμός με μοσχεύματα αποτελεί ίσως τον πιο χρησιμοποιούμενο τρόπο αγενούς αναπαραγωγής. Τα μοσχεύματα είναι τμήματα βλαστών των φυτών, τα οποία σε κατάλληλες συνθήκες έχουν τη δυνατότητα να ριζοβολούν και να δίνουν νέα φυτά, τα οποία διαθέτουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά (πιστά αντίγραφα) με τα μητρικά φυτά από τα οποία κόπηκαν. Πρόκειται για έναν απλό και γρήγορο τρόπο δημιουργίας νέων φυτών. Τα μοσχεύματα τα χωρίζουμε σε: φυλλώδη, ξυλώδη και ημιξυλώδη, ανάλογα με την εποχή κοπής τους.
Είναι τμήματα βλαστού, που έχουν ήδη ρίζες όταν τα αφαιρούμε από τα φυτά. Αυτές μπορούμε να τις φυτεύουμε και αλλού. Δηλαδή, οι παραφυάδες προέρχονται από ρίζες που αποκτούν βλαστούς.
Οι πλευρικοί βλαστοί που περιβάλλουν τον κεντρικό βλαστό πολλών αρωματικών φυτών, είναι στην ουσία φυσικές καταβολάδες. Οι καταβολάδες προέρχονται από βλαστούς που αποκτούν ρίζες (δηλαδή το αντίστροφο από τις παραφυάδες). Τέτοια φυτά είναι, μεταξύ άλλων, η ρίγανη, το δενδρολίβανο και το θυμάρι.
Είναι οριζόντιοι βλαστοί που μεγαλώνουν πλάγια και παράλληλα προς την επιφάνεια, ενώ σε κάποια σημεία αναπτύσσουν ρίζες, από τις οποίες μπορούν να προκύψουν νέα ανεξάρτητα φυτά. Τα γρασίδια έχουν την ικανότητα να πυκνώνουν μεταξύ τους και να καλύπτουν τα κενά που δημιουργούν με τα αδέλφια τους, τους στόλωνες. Οι πιο γνωστοί είναι αυτοί της φράουλας.
Είναι υπόγειοι αποταμιευτικοί βλαστοί που μεγαλώνουν οριζόντια. Ξεχωρίζουν από τη ρίζα γιατί έχουν γόνατα, οφθαλμούς και φύλλα, ενώ από τα γόνατά τους βγαίνουν ρίζες. Παραδείγματα φυτών που πολλαπλασιάζονται με ριζώματα είναι ο δυόσμος, ο λυκίσκος και η μέντα.
Οι βολβοί είναι υπόγειοι κατακόρυφοι βλαστοί του φυτού, που διαθέτουν σαρκώδη φύλλα και έχουν τροποποιηθεί κατάλληλα ώστε να πραγματοποιούν αποταμιευτική λειτουργία. Ανθίζουν την άνοιξη, ενώ το χειμώνα παραμένουν ανενεργοί μέσα στο έδαφος. Γνωστοί βολβοί είναι αυτοί του κρεμμυδιού και του υάκινθου.
Είναι υπόγειοι, κατακόρυφοι, αποταμιευτικοί βλαστοί (κυκλάμινα και κρόκος). Οι κόρμοι έχουν πλευρικούς οφθαλμούς, που από τον καθένα θα προκύψει νέος κόρμος, πάνω ακριβώς στον παλιό.
Είναι η τεχνική της παραγωγής ολόκληρων φυτών από μικρά φυτικά μέρη (μικρομοσχεύματα ή μασχαλιαίοι οφθαλμοί) τα οποία ονομάζουμε έκφυτα και, υπό κατάλληλες συνθήκες, αποκτούν επιγενείς ρίζες. Ο μικροπολλαπλασιασμός πρόκειται για ακριβή μέθοδο.
Για τη βλάστηση ενός σπόρου, πρέπει το έμβρυο που υπάρχει στο εσωτερικό του να βρει την κατάλληλη υγρασία, θερμότητα και αέρα. Σπουδαίο ρόλο παίζει ακόμα και το βάθος όπου θα φυτέψουμε τους σπόρους, ενώ επιλέγουμε τη μέθοδο πολλαπλασιασμού ανάλογα με το είδος του φυτού και τις συνθήκες καλλιέργειας (χώμα, κλίμα κλπ.)
Πηγή: votanistas.com
